همیشه عرق دارچین عسل از دوران باستان بسیار دور شناخته شده است در اوایل سال 2000 قبل از میلاد به مصر وارد شد، اما کسانی که گزارش دادند که از چین آمده است، آن را با Cinnamomum cassia، یک گونه مرتبط اشتباه گرفته بودند.
دارچین در میان ملل باستان چنان ارزشمند بود که به عنوان هدیه ای مناسب برای پادشاهان و حتی برای یک خدا تلقی می شد. کتیبه ای هدیه دارچین و کاسیا را به معبد آپولون در میلتوس ثبت می کند.
منبع آن برای قرن ها توسط کسانی که در تجارت ادویه جات بودند در دنیای مدیترانه به صورت راز تجاری نگهداری می شد تا از انحصار خود به عنوان تامین کنندگان محافظت کنند.
Cinnamomum verum که از لاتین به عنوان “دارچین واقعی” ترجمه می شود، بومی هند، سریلانکا، بنگلادش و میانمار است.
[13] Cinnamomum cassia (cassia) بومی چین است. گونه های مرتبط، که همگی در دوران مدرن به عنوان دارچین برداشت و فروخته می شوند، بومی ویتنام (“دارچین سایگون”)، اندونزی و دیگر کشورهای جنوب شرقی آسیا با آب و هوای گرم هستند.
در مصر باستان از دارچین برای مومیایی کردن مومیایی ها استفاده می شداز پادشاهی بطلمیوسی به بعد، دستور العمل های مصر باستان برای کیفی، یک ماده معطر برای سوزاندن، شامل دارچین و کاسیا بود.
هدایای فرمانروایان هلنیستی به معابد گاهی شامل کاسیا و دارچین می شد.
اولین اشاره یونانی به κασία: kasía در شعری از سافو در قرن هفتم قبل از میلاد یافت می شود. به گفته هرودوت، دارچین و کاسیا هر دو در عربستان به همراه بخور، مر و لبدانوم رشد کردند و مارهای بالدار از آنها محافظت می کردند.
هرودوت، ارسطو و دیگر نویسندگان عربستان را به عنوان منبع دارچین نام برده اند.
آنها نقل کردند که “پرندگان دارچینی” غول پیکر چوب های دارچین را از سرزمینی ناشناخته که درختان دارچین در آنجا رشد می کردند جمع آوری کردند و از آنها برای ساختن لانه استفاده کردند.
